ένα επίκαιρο ποιημα

Πώς να σηκώσει ο καιρός
παραίτηση και εφησυχασμό,
τρύπια όνειρα και ξαφτισμένες υποθέσεις,
<< μάλιστα κύριε αστυφύλακα >> και γονυκλισίες ;
Τα ρυάκια μεγαλώνουν και πολεπλασιάζονται,
διασταυρώνονται και εκβάλουν,
σε έναν χείμαρρο οργής που ολοένα θεριεύει.
Μαθαίνουμε να συλαβίζουμε ξανά
τη γλώσα της συντροφικότητας,
της φωτιάς, της δημιουργίας.
Κι έτσι κάποιος μας θύμισε:
Οι δούλοι μπορούν χωρίς αφεντικά,
τα αφεντικά δεν μπορούν χωρίς δούλους